maandag 28 juni 2010
kurt schwitters - spel der beslommering (1922) een dramatisch ontwerp
a. Meneer
b. Pardon?
a. U bent gearresteerd.
b. Nee.
a. Meneer. U bent gearresteerd.
b. Nee.
a. Meneer. U bent gearresteerd.
b. Nee.
a. Meneer. Ik ga schieten.
b. Nee.
a. Ik haat u.
b. Nee.
a. Ik ga u kruisigen.
b. Niet.
a. Ik ga u vergiftigen.
b. Niet.
a. Ik bega een lustmoord.
b. Niet.
a. Denk aan de winter.
b. Nooit.
a. Ik haat u.
b. Nooit.
a. Ik ga u doden.
b. Zoals ik al zei, nooit.
a. Ik ga schieten.
b. Dat heeft u al gezegd.
a. Komt u mee alstublieft.
b. U kunt mij niet arresteren.
a. Waarom niet?
b. U kunt me in het uiterste geval gevangennemen.
a. Dan zal ik u dus gevangennemen.
b. Gaat u gang.
b. laat zich door a. gevangennemen en afvoeren. Het toneel wordt donker. Het publiek voelt zich lelijk bij de neus genomen en joelt en fluit. Het koor brult: […] Wèèèg met de schrijver! Wat een flauwekul!
kurt schwitters 1887-1948
vertaling peter kolpa, juni 2010
stand van zaken
Eerder berichtten wij over het sprookje dat de ronde deed aangaande het feit dat Rood|Noot failliet zou zijn. Dat sprookje is, naar wij vurig hopen, naar de prullenbak verwezen.
Intussen zijn wij als ware ridders de gemeente Utrecht tegemoet getreden. Raadsleden zijn, voor zover ze nog niet op de hoogte waren, ingelicht over de benarde situatie waarin Rood|Noot zich bevindt. De wethouders (cultuur én financiën én leidsche rijn) maken zich sterk. Cultuurwoordvoerders lopen zich warm.
Over niet al te lange tijd zullen we horen of we komend half jaar verder kunnen met ons programma. En of we in 2011 in wat rooskleuriger vaarwater terechtkomen.
dinsdag 22 juni 2010
maandag 21 juni 2010
vrede van utrecht (1713)
De Vrede van Utrecht werd op 11 april 1713 getekend in de gelijknamige stad in de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden. Met de Vrede van Utrecht kwam er een einde aan de Spaanse Successieoorlog en Queen Anne's war (beide 1702-1713).
In 1711 overleed keizer Jozef I, aartshertog van Oostenrijk. Hij werd opgevolgd door zijn broer Karel VI. Om te voorkomen dat hij tevens koning van Spanje zou worden en dan een te groot en te machtig rijk zou krijgen startten de Engelsen onderhandelingen. Dit mondde uit in de Vrede van Utrecht, waarbij het volgende werd besloten:
Filips V (van Anjou) werd koning van Spanje (en kreeg dus de Spaanse maar niet de Franse troon)
Karel VI van Oostenrijk kreeg Spanje niet, maar ter compensatie de Zuidelijke Nederlanden, Milaan, Napels en Sardinië
Engeland kreeg uitbreiding van het koloniaal gebied in de vorm van Gibraltar, waarmee het controle kreeg op de toegang tot de Middellandse Zee
De Verenigde Provinciën, alhoewel aan de kant van de overwinnaars, verloren hun overwicht op zee en mochten de Zuidelijke Nederlanden niet behouden. Ze kregen wel veiligheid: garnizoenen (legers in versterkte plaatsen) in acht steden van de Zuidelijke Nederlanden als bescherming tegen de Fransen. Deze barrièresteden waren Veurne, Ieper, Menen, Doornik, Bergen, Charleroi, Namen en Gent. De voorwaarden werden geregeld in het barrièretractaat, getekend op 15 november 1715. De Zuidelijke Nederlanden werden militair gezien in zekere zin een condominium tussen de keizer en de republiek. De Republiek kreeg wel beperkte gebiedsuitbreiding doordat haar de stad Venlo werd toegewezen. Ook bekrachtigde de vrede van Utrecht de soevereiniteit van Frankrijk over het prinsdom Oranje en wees wapen en titel van Oranje toe aan Pruisen.
De oorlog werd beëindigd met de vrede van Utrecht (1713) en voor Oostenrijk met de vrede van Rastatt (1714). Filips van Anjou werd als Filips V (regerend tot 1746) koning van Spanje en van het Rijk in Amerika. De Zuidelijke Nederlanden, Milaan en het Koninkrijk Napels en Sardinië kwamen aan de Oostenrijkse Habsburgers. Savoye kreeg Sicilië en werd een koninkrijk. De grote overwinnaar werd Engeland: het kwam in het bezit van een aantal Franse koloniën in Noord-Amerika, met name Newfoundland, Acadië en het gebied van de Hudsonbaai, en kreeg van Spanje naast Gibraltar en Minorca het uiterst belangrijke asiento, het recht om Afrikaanse slaven te leveren aan de Spaanse gebieden in Amerika.
De instelling van de barrièresteden had nogal merkwaardige gevolgen. De angst voor nog meer oorlog leidde tot een pacifistische beweging, waarop de doopsgezinden in de Republiek werden gedwongen geboorteregisters bij te houden.
zondag 20 juni 2010
vrijdag 11 juni 2010
dinsdag 8 juni 2010
fan|fare van rood|noot
DE FAN|FARE LUIDT UIT
zaterdag 19 juni | openbare repetitie 10.00 - 12.00, gevolgd door boerenlunch 12.30 -14.00 | gratis toegang | Stadserf Rood|Noot | Oude Vleutenseweg 33 | Utrecht
foto: fanfare ciocarlia
zaterdag 5 juni 2010
vrijdag 4 juni 2010
woensdag 2 juni 2010
martin bril - gewoon de vleutenseweg (2007)
Alle wegen leiden naar Rome, maar er zijn er ook een paar die naar het centrum van Utrecht gaan. De Biltsestraatweg met in het verlengde de Biltstraat, de Amsterdamsestraatweg, de Weg der Verenigde Naties, om een paar verkeersaders te noemen. Maar de mooiste route Utrecht in, is over de Vleutenseweg - alleen die naam al.
Vleutenseweg.
Je hebt ook nog de Verlengde Vleutenseweg, de Oude Vleutenseweg, de Vleutense Brug, De Vleuntense Vaart, de Vleutense Steenovenweg en Vleuten zelf, uiteraard, een dorp dat inmiddels dreigt te verdwijnen in de nieuwbouw van Leidse Rijn. Maar zelfs als Vleuten niet meer bestaat, zal de Vleutenseweg er nog zijn - dé weg om Utrecht in westelijke richting te verlaten. Rij hem in de zomer maar eens af, vanuit het centrum, en de zon hangt als een grote, gloeiende bal in de verte, bij het kruispunt met de Spinozaweg, waar de route naar het noorden buigt.
Zelf rijd ik liever de andere kant op: de stad in. Het plezier begint al bij de afslag van de A2, Oog in Al. Weliswaar maakt de infrastructuur daar een tijdelijke indruk, toch ben je al snel in het zicht van de oude Vleutense Brug over het Amsterdam-Rijnkanaal, met links de electriciteitscentrale van Nuon en vlak voor je, rechts, aan de andere kant van de brug, de dampende schoorstenen van Douwe Egberts. Een stad met industriële bedrijvigheid op zijn drempels, dat is pas een stad.
Meteen na de koffie buigt de Vleutenseweg naar rechts om op een rommelig kruispunt de Spinozaweg te kruizen. Daarna koerst de weg in een mooie, rechte lijn naar het centrum, langs het Majellapark en Lombok, langs scholen, oude huizen, nieuwbouw en vooral langs een splinternieuwe busbaan, om de paar honderd meter voorzien van mooie, glimmende haltes met (deze week) reclame voor de zomerjurkjes van Zeeman, 4 euro 99 - je vraagt je af hoe het kan voor dat geld.
De Vleutenseweg heeft een grote attractie, en een paar kleine. De grote is De Dom waar de straat recht op af lijkt te gaan. Met iedere meter kom je dichterbij het geheim van Utrecht, lijkt het. Je wordt als het ware de geschiedenis ingezogen, al moet je er wel gevoelig voor zijn. Het mooiste is een wat nevelige, zomerse ochtend; dan is die hoge toren net niet goed zichtbaar, maar des te krachtiger aanwezig.
Een mooi, altijd weer feestelijk ijkpunt is het Surinaams eethuis en afhaalcentrum De Waterval, halverwege aan de rechterhand, op een hoek. Het pand is wit geschilderd, en de naam spat er van af. De Waterval - een fris en kletterend woord, je zou willen dat er een waterval wás aan het einde van de Vleutenseweg. Maar niets daarvan, uiteraard, aan het einde van de Vleutenseweg heb je een braakliggend terrein (zoals overal in Utrecht), een verkeersplein en spoorbruggen. In een krot op de hoek zit nog wel kapsalon De Poolster gevestigd. Bij mooi weer hangt de kapper op een oude keukenstoel voor zijn zaak op klanten te wachten. Een deur verder is snackbar Alanya gevestigd, en schuin aan de overkant Harko, voor uw schotelantennes.
Dit alles is misschien heel weinig, maar toch: ik stond gisteren op de Vleutenseweg voor een stoplicht te wachten en over het zebrapad naderde een moeder met twee jongetjes, aan iedere hand één, zoals het hoort. Ze kwamen uit een straat bij het park en gingen in Lombok naar de kapper, de jochies dus - en ze verheugden zich er op. Voor me zag ik de Dom naar de hemel reiken, en alles leek even helemaal zoals het hoorde. Zo weinig is dat niet.
Geschreven op 22 juni 2007
zinkgat - doline - karst
Een doline (van het Sloveense en Kroatische dolina, "dal") is een komvormige put die kan voorkomen in landschappen gekenmerkt door karst. Een doline is een van de meest voorkomende vormen van een zinkgat.
Een doline komt voor in gebieden waar kalksteen aan de oppervlakte ligt en ontstaat wanneer deze steenlaag door de werking van zure regen (chemische verwering) wordt aangetast. Er zijn twee manieren waarop een doline kan ontstaan: ofwel door een plaatselijke sterke verwering aan het oppervlak, ofwel door de (gedeeltelijke) instorting van een onderliggende grot. Dolines kunnen tot tientallen meters groot worden. Wanneer meerdere aangrenzende dolines in elkaar overgaan, spreekt men van een karstdal.
Omdat dolines holtes in het landschap zijn verzamelen ze het regenwater. Bij het oplossen van kalksteen tijdens de vorming van de doline blijft een kleiig residu achter, dat dit regenwater goed vast kan houden. De vochtige kleigrond is een beduidend betere grond voor vegetatie dan de omringende kalkgronden. Soms worden dolines in relatief droge streken daarom gebruikt voor de akkerbouw.
Aangezien vegetatie een verzurend effect heeft, wordt de verwering van het onderliggende kalksteen versterkt en kunnen karstpijpen ontstaan.
In Nederland komen dolines voor in Zuid-Limburg, alwaar door kalksteenafgravingen enkele grotten zijn ingestort, waardoor deze karstinzakkingen ontstonden. Deze zijn onder andere op de Sint-Pietersberg in Maastricht te vinden.
dinsdag 1 juni 2010
kwartiermaker
Kwartiermaker is van oorsprong een militaire term voor troepen die vooruit worden gestuurd om voorbereidingen te treffen voordat de rest van de militairen arriveert. In overdrachtelijke zin: iemand die belast is met de voorbereiding, de organisatie van iets geheel nieuws; voorloper, wegbereider.
Abonneren op:
Posts (Atom)
