fotograaf Jan Peter van Popta
Mara op Rood|Noot (foto)
donderdag 28 mei 2009
zondag 24 mei 2009
vrijdag 22 mei 2009
woensdag 20 mei 2009
okkernoot op rood|noot
De okkernoot is een plant uit de okkernootfamilie. De soort wordt ook wel gewone walnoot of Perzische walnoot genoemd. De plant wordt al eeuwen geplant vanwege de economische waarde van het hout en de eetbare noten. De boom komt van nature voor in Zuid-Europa op de Balkan, Zuidwest- en Centraal-Azië tot de Himalaya en in Zuidwest-China.In de Griekse mythologie wordt Carya door de God Dionysos in een notenboom veranderd. De notenboom staat daarom voor het symbool van de wijsheid. Karyatiden zijn vrouwenbeelden van notenhout in de vorm van kolommen van de tempel van Arthemis Karyatis. Onder het christendom werd de okkernoot een boom van de duivel en symboliseerde macht en wellust. Men geloofde dat men ernstig ziek kon worden als men onder de boom in slaap viel.
Met zijn dicht bladerdak is de okkernoot een ideale en karaktervolle schaduwboom. Vliegen en muggen hebben een hekel aan de geur van de aromatische bladeren. Vandaar dat men op boerderijen vaak een notelaar aantreft in de nabijheid van een mesthoop.
bron
thomas bernhard
'[…] De feiten zijn altijd afstotelijk maar wij mogen ze niet met onze altijd werkzame en doorvoede angst voor die feiten toedekken en daarmee de gehele natuurlijke geschiedenis van de mens vervalsen en haar als een steeds opnieuw vervalste geschiedenis doorgeven, omdat het nu eenmaal de gewoonte is de geschiedenis te vervalsen en als vervalste geschiedenis door te geven, ofschoon wij weten dat de hele geschiedenis vervalst is en er steeds niets dan vervalste geschiedenis wordt doorgegeven. […]'
uit Die Ursache (het verhaal Grünkranz) Thomas Berhard (1975)
maandag 18 mei 2009
bertolt brecht - die dreigroschenoper (1928)
The Threepenny Opera: eerste en tweede bedrijf
The Threepenny Opera: derde bedrijf
Bertolt Brecht (1898-1956) tekst en Kurt Weill (1900-1950) muziek
Opname Illinois, 2005
zondag 17 mei 2009
gorter - mei (fragment) 1886-1889
Een nieuwe lente en een nieuw geluid:
Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit,
Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht,
In een oud stadje, langs de watergracht --
In huis was 't donker, maar de stille straat
Vergaarde schemer, aan de lucht blonk laat
Nog licht, er viel een gouden blanke schijn
Over de gevels van mijn raamkozijn.
Dan blies een jongen als een orgelpijp,
De klanken schudden in de lucht zoo rijp
Als jonge kersen, wen een lentewind
In 't boschje opgaat en zijn reis begint.
Hij dwaald' over de bruggn, op den wal
Van 't water, langzaam gaande, overal
Als 'n jonge vogel fluitend, onbewust
Van eigen blijheid om de avondrust.
En menig moe man, die zijn avondmaal
Nam, luisterde, als naar een oud verhaal,
Glimlachend, en een hand die 't venster sloot,
Talmde een pooze wijl de jongen floot. […]
Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit,
Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht,
In een oud stadje, langs de watergracht --
In huis was 't donker, maar de stille straat
Vergaarde schemer, aan de lucht blonk laat
Nog licht, er viel een gouden blanke schijn
Over de gevels van mijn raamkozijn.
Dan blies een jongen als een orgelpijp,
De klanken schudden in de lucht zoo rijp
Als jonge kersen, wen een lentewind
In 't boschje opgaat en zijn reis begint.
Hij dwaald' over de bruggn, op den wal
Van 't water, langzaam gaande, overal
Als 'n jonge vogel fluitend, onbewust
Van eigen blijheid om de avondrust.
En menig moe man, die zijn avondmaal
Nam, luisterde, als naar een oud verhaal,
Glimlachend, en een hand die 't venster sloot,
Talmde een pooze wijl de jongen floot. […]
zaterdag 16 mei 2009
schapen op talud langs de A12 bij de meern
Sinds zaterdag 9 mei 2009 lopen de schapen en de lammeren van Alexandra op het talud van de geluidswal langs de A12 bij De Meern. De lammeren zijn de afgelopen maanden geboren op Rood|Noot. Op woensdag 27 mei worden de schapen en hun kinderen officiëel 'ingehuldigd' als levende grasmaaiers.
uit een interview met walter tillemans (1932)
'[…] En er zijn wel mensen die beweren dat een bom efficiënter is dan welk ander middel ook, maar met dat soort redeneringen komen we nergens. De nood moet wel bijzonder groot zijn om bommen te werpen. En wij lijden geen honger. Bovendien is het gezond verstand de ergste bom voor allen die denken dat er in deze wereld niets hoeft te veranderen. Een hele boel zaken zouden heel eenvoudig kunnen opgelost worden als de mensen de moed konden opbrengen om de realiteit te bekijken met hun verstand en niet met hun sentiment. Er zijn in onze maatschappij geweldige technologische veroveringen gemaakt, maar de wezenlijke problemen van onze samenleving heeft men nog nauwelijks onderzocht. Men zou nog meer aandacht moeten besteden aan de rol van de grote ondernemers en speculanten in onze maatschappij, van die mensen die een hele gemeenschap het recht en de kans op een menswaardig bestaan ontnemen omdat zij een mateloze winzucht als ideaal hebben, zich existentieel willen bevestigen door het opstapelen van bezit, dat hen macht moet geven. Dat is de echte criminaliteit. Maar als men zich afzet tegen deze mentaliteit wil dat ook weer niet zeggen dat men zelf armoede moet lijden, net alsof dat een deugd zou zijn. Van uit die oude christelijke denkwijze probeert men altijd weer mensen die voor een betere en meer rechtvaardige maatschappij werken verdacht te maken. Je kent het argument net zo goed als ik: jullie verdienen er geld aan, jullie steunen toch de maatschappij omdat je in een officiële schouwburg werkt, of bij een uitgever publiceert die toch ook tot het establishment behoort, enz. Ik heb er geen enkel bezwaar tegen om de vijand te bestrijden met de wapens die je bij hem kunt buitmaken. Dat is ook guerilla. En de puriteinen van de revolutie die daar wel bezwaar tegen hebben moeten zich dan maar in kloosters terugtrekken en hun boodschappen op de muren krassen. Het is eigenlijk ontstellend dat de mensen zo graag het lijden zien van een Messias, terwijl urgente, alledaagse menselijke problemen met minachting worden voorbij gegaan.'
uit: Fernand Auwera Geen daden maar woorden. Interviews, 1970 - bron DBNL
vrijdag 15 mei 2009
root / roten
Het woord root, mv. roten komt te Neeroeteren in de betekenis ‘vlasroot, waterkuil voor het roten van vlas’ voor in de volgende namen:
Geisterse roten (1546, copie 1586 op gheijn gheijsser roeten), Groot root/Klein root (1569 int groet roet, 1569 inghen cleyn roet), Hoge root (1467 1 boenre lants gelege(n) voer gheen huge(n) roet), Kloterkensroten/Klotersroten (1467 cloeterkens roeten, ± 1620 Cloeters roeten), Ophovenroten (1570 opdij ophouenre roeten), Puiskensroten (1467 puijskens roeten), het Root/De Roten (1467 int roet, op gheen roete(n)).
Rond 1865 werden door de gemeente nog drie vlasroten aangelegd en werden daarvoor de nodige sloten gegraven of aangepast (in Berg de Lieterbroekzijp, op de Heikant de Tapzijp en aan de Koevoort de Kleine beek en Sloot). Vlas wordt geroot door ‘de stengels (van het vlas) aan aanhoudende invloed van vochtigheid bloot (te) stellen om de kleverige zelfstandigheid van de bast grotendeels te doen verdwijnen, en zodoende de samenhang tussen de vezels onderling in hoge mate te verminderen, of bijna geheel op te heffen’. (Van Dale 1984: 2451.).
Het woord moet onderscheiden worden van root/rode ‘bosrooiing’, dat wij te Neeroeteren vinden in Gruitroderbos/Roderbos, Hongelroot, Kaggenrooi, Rooierheide, Roren (of is dit roor = riet?).
bron DBNL
maandag 11 mei 2009
zondag 10 mei 2009
uit DE GIDS van 1879
[…] Eene dringende noodwendigheid is een raad van soci'etaires. Er moeten leden zijn van, acteurs bij een tooneelgezelschap. De leden hebben regt van medespreken en deelen in de winsten. Er moet niet over, tegen en buiten hen over hen kunnen worden beschikt. Er moeten er eenigen zijn, wier karakter, wier leeftijd, wier verdiensten hen bevoegd maken den bestuurder of welke titel hem ook verleend worde, als een onverantwoordelijk ministerie ter zijde te staan, op welks regtbank de acteurs en zij onderling zich bij eenig verschil of met eenig verzoek hebben te beroepen, tot wien te wenden. Een tooneelkunstenaar, die een engagement teekent, verkoopt zijne ziel niet, legt zijne eigenwaarde en individualiteit niet af; hij is geen Pruissisch soldaat, die gelast, gedrild, gemaatregeld wordt buiten, ja, tegen zijn wil, althans zonder zijne voorkennis, wiens vrijheden hem wispelturig geoctroijeerd, maar hem even wispelturig weder ontnomen kunnen worden; geen krijgsknecht van den hoofdman over honderd, wien gezegd wordt: ga! en hij gaat, kom! en hij komt, doe dat! en hij doet het. Hij is een kunstenaar, dien menigeen begint te vinden, dat, ook maatschappelijk, indien hij het zich in zijn bijzonder leven waardig maakt, beveiligd behoort te wezen tegen verouderde vooroordeelen. Hij heeft verstand van zijn vak, heeft gezigt op zijn bedrijf en belang bij den goeden gang der zaak, waartoe hij behoort. Voorzeker zal het hoofd te doen hebben met een meer dan in eenig kunstvak kitteloorig, eigenzinnig, oproerig, lastig, nijdig, waanwijs volkje, meestal slecht onderwezen en slecht opgevoed. Er zal menige storm in een bierglas opsteken. Hij zij er de Neptunus van, schrome niet de ongebreidelde winden kalm weerstand te bieden; zijn zij de olie in de ziedende baren, bezweere de buijen, susse de opgestoken de hartstogten en sluite de vergadering, van weerszijde tevreden! […]
De Gids, december 1879. J. K- T.
De Gids, december 1879. J. K- T.
woensdag 6 mei 2009
dinsdag 5 mei 2009
ernesto (een fragment) - marguerite duras
Ernesto gaat voor het eerst naar school. Hij komt terug.
Hij gaat regelrecht naar zijn moeder en zegt:
‘Ik ga niet meer naar school.’
De moeder die een aardappel schilt, houdt op. Ze kijkt hem aan.
‘Waarom niet?,’ vraagt ze.
‘Daarom niet!,’ zegt Ernesto. ‘Op school moet ik dingen leren waar ik nog nooit over gehoord heb.’
‘Weer wat nieuws!,’ zegt de moeder en pakt haar aardappel weer op.
Als de vader van Ernesto thuiskomt van zijn werk, vertelt de moeder wat Ernesto gezegd heeft.
‘Dat is een goeie,’ zegt de vader van Ernesto.
De volgende dag gaan de vader en moeder van Ernesto naar de onderwijzer en vertellen hem dat Ernesto niet meer naar school wil.
De onderwijzer kan zich de een of andere Ernesto niet meer goed herinneren.
‘Een blond jongetje van zeven met een bril op,’ zegt de moeder. ‘Wel niet veel bijzonders, maar toch …’
‘Nee, ik zie hem niet voor me,’ zegt de onderwijzer als hij heeft nagedacht.
‘Niemand ziet hem,’ zegt de vader. ‘Er zit ook niets bij.’
‘Laat hem maar eens bij me komen,’ zegt de onderwijzer.
Twee dagen later gaan de vader, de moeder en Ernesto naar de school.
De onderwijzer kijkt Ernesto vragend aan.
‘Ben jij Ernesto?,’ vraagt hij.
‘Helemaal,’ zegt Ernesto.
‘Mooi,’ zegt de onderwijzer. ‘Ik herkende je niet.’
‘Maar ik wel,’ zegt Ernesto.
De moeder wijst op Ernesto en haalt haar schouders op.
‘Je ziet meteen wat voor vlees je in de kuip hebt,’ zegt ze. […]
Hij gaat regelrecht naar zijn moeder en zegt:
‘Ik ga niet meer naar school.’
De moeder die een aardappel schilt, houdt op. Ze kijkt hem aan.
‘Waarom niet?,’ vraagt ze.
‘Daarom niet!,’ zegt Ernesto. ‘Op school moet ik dingen leren waar ik nog nooit over gehoord heb.’
‘Weer wat nieuws!,’ zegt de moeder en pakt haar aardappel weer op.
Als de vader van Ernesto thuiskomt van zijn werk, vertelt de moeder wat Ernesto gezegd heeft.
‘Dat is een goeie,’ zegt de vader van Ernesto.
De volgende dag gaan de vader en moeder van Ernesto naar de onderwijzer en vertellen hem dat Ernesto niet meer naar school wil.
De onderwijzer kan zich de een of andere Ernesto niet meer goed herinneren.
‘Een blond jongetje van zeven met een bril op,’ zegt de moeder. ‘Wel niet veel bijzonders, maar toch …’
‘Nee, ik zie hem niet voor me,’ zegt de onderwijzer als hij heeft nagedacht.
‘Niemand ziet hem,’ zegt de vader. ‘Er zit ook niets bij.’
‘Laat hem maar eens bij me komen,’ zegt de onderwijzer.
Twee dagen later gaan de vader, de moeder en Ernesto naar de school.
De onderwijzer kijkt Ernesto vragend aan.
‘Ben jij Ernesto?,’ vraagt hij.
‘Helemaal,’ zegt Ernesto.
‘Mooi,’ zegt de onderwijzer. ‘Ik herkende je niet.’
‘Maar ik wel,’ zegt Ernesto.
De moeder wijst op Ernesto en haalt haar schouders op.
‘Je ziet meteen wat voor vlees je in de kuip hebt,’ zegt ze. […]
vertaling © dolf verroen 1972 uitgeverij pandora, den haag
patrick watson - the great escape
Patrick Watson (1979) is een Canadese zanger-liedjesschrijver en tevens de naam van de band waarvan hij de voorman is.
derek jarman - the queen is dead - the smiths
De Britse cineast Derek Jarman maakte The Queen Is Dead (1986). Deze korte film bevat 3 nummers van The Smiths: The Queen Is Dead, There Is a Light That Never Goes Out en Panic.
Mocht de film niet worden opgeladen, klik dan hier.
zaterdag 2 mei 2009
mist - we should have been stars
Rick Treffers en Ivar Vermeulen vormen samen Mist. Live worden zij bijgestaan door Rob Kloet, Theo Sieben, Gerco Aerts, Jaromir Fernig, Lotte van Dijck en/of Rebecca van Vuure.
Abonneren op:
Reacties (Atom)
